Queenstown, Milford Sounds, Bluff, Dunedin, Auckla

Queenstown (7500 inwoners) is ‘de’ outdoor-adventure locatie op het Zuidereiland en is gelegen tussen de bergen, aan de noordkust van Lake Wakatipu. Het heeft de uitstraling van een gezellig en knus wintersportplaatsje (wat het ongetwijfeld zal zijn in het juiste seizoen).

Ze proberen je hier op allerlei manieren zo gek te krijgen, om geld te spenderen aan ‘high-excitment activities‘, het nachtleven of souvenirs. Aangezien ik een arme backpacker met een missie en budget ben, heb ik enigszins geprobeerd de hand op de knip te houden.

Mijn laatste avond in het dorpje heb ik afscheid genomen van Maaike, ’team England’ (Matt en Nicole) en ‘team Ireland’ (Colette, Maeve en Michelle) onder het genot van de wereldberoemde ‘Fergburger’ en een avondje stappen in ‘the New World bar’ waar ze cocktails uit theepotjes schenken… (Mam: Misschien een idee in de theetuin;)?!) Uiteindelijk heb ik het niet te laat gemaakt want de volgende morgen staat de Stray bus weer op mij te wachten om 8.00 AM.

Na een vreselijke nacht met Germanen die hun was doen in de slaapkamer, een Engelsman die zijn tand uit z’n mond loopt tegen de deur van het balkon en te veel colatjes arriveer ik bijtijds bij de bus en ben ik klaar voor de busreis met de mooiste ‘sceneries’ van het land.

We rijden van Queenstown naar de Milfords Sound. Onderweg valt mijn mond regelmatig open van de bizarre landschappen welke zich continue afwisselen. Via langgerekte onverharde paden, naar slingerwegen en haarspeldbochten, langs ‘Hollandse’ vlaktes, machtig ruig gebergte bedekt met sneeuw, rotsen, gigantische watervallen, bos en gras, richting de kust.

We maken een korte stop bij een mooie waterval waar ik mijn Engelse mates John en Jarvis bij toeval weer tegen het lijf loop… Na even bij beppen hebben we onze wegen weer gescheiden.

Milford Sound is één van Nieuw-Zeeland grootste attracties en de meest bezochte fjordenpartij in het zuiden van het land. Het regent hier 260 dagen per jaar. Ik heb geluk…!! De lucht is blauw met wat stapelwolken maar de wind die door het fjord heen raast maakt het enigszins koud maar zeker niet minder mooi. Tijdens de boottocht van ruim twee uur zijn we naar de Tasman Zee gevaren (welke wederom is vernoemd naar onze landgenoot). Onderweg worden ik getrakteerd op gigantische watervallen en bizarre rotspartijen.

Vannacht logeren we in het primitieve Gunn’s Camp wat op een prachtige locatie langs een riviertje in ‘the middle of nowhere’ is gevestigd. Hier kom ik voor het eerst in aanraking met de grootste plaag van het land, de ‘sandflies’. De vrouwtjes zijn nogal hapgraag en veroorzaken een gigantische jeuk. Team England dacht in eerste instantie dat ik immuun was voor deze insecten vanwege het eten van Nutella iedere morgen als ontbijt…hihi Maar de vrouwelijke zandvliegen hebben het tegendeel bewezen.

De volgende ochtend staat mijn alarm op 5.15 uur. We moeten bijtijds vertrekken omdat een aantal mensen de pont moeten halen richting Steward Island. Ik heb deze excursie over geslagen om wat geld te besparen. Met de overgebleven passagiers zijn we naar het meest zuidelijke dorpje (Bluff) van Kiwiland gereisd wat slechts 4810 kilometer is verwijderd van Antarctica.

Dunedin is na Christchurch de grootste stad van het eiland met een populatie van 110.800 inwoners en de eerste stad waar een Universiteit werd gevestigd. Dunedin is een echte Schotse stad en betekend in het Celtics: ‘Edinburgh’.
In het verleden stond deze stad bekend om zijn zeehonden en walvisvangst.
Op het moment leven er meer dan 20.000 studenten in de stad die sommige wijken omtoveren in studenten getto’s waar je je kinderen liever niet laat opgroeien.

Samen met mijn Engelse kamergenootje Vicky ben ik het stadje gaan verkennen. Via het gezellige centrum met Victoriaanse architectuur zijn we naar een buitenwijk gewandeld waar het steilste straatje ter wereld is te vinden, deze is opgenomen in het Guinness Book of Records. Na een ‘kuitenkiller’ van een heuvel op en af te zijn gewandeld, hebben we een drankje gedaan in de Botanische tuinen en zijn we terug gekeerd naar het gezellige hostel.

De volgende morgen is het tijd om weer terug te reizen naar Queenstown. Onderweg is er enigszins wat paniek vanwege de aardbeving in Chili. Als gevolg wordt er een tsunami verwacht aan de oostkust van het land waar ik me op dat moment bevind. Gelukkig lijkt het tot dusver allemaal mee te vallen.

Helaas heb ik maar één nachtje in het gezellige Queenstown. Hier kom ik bij toeval Matt en Nicole weer tegen die mij vergezellen in de bus terug naar Christchurch. Onderweg maken we een lunchstop bij het prachtige Tekapo Lake.

In de grootste stad van het Zuidereiland word ik gedropt in het New Excelsior Hostel. Voor slechts $20 kan ik hier de nacht door brengen. Nadat ik de slaapkamer deur opende begreep ik waarom het zo goedkoop is… De kamer heeft meer weg van mijn slaapkamer thuis (een grote rommel) dan op een hostel kamer. Zo leek het bed nog beslapen te zijn, waar ik in werd toe gewezen…

Nu moet ik toegeven dat ik aardig over mijn smetvrees heen ben maar dit gaat me toch iets te ver. Na wat klagen bij de receptie krijg ik in de plaats van een 14-persoonskamer een ‘zes-dorm’ toegewezen. Het formaat van de bedden zijn in dit hostel ingesteld op de sprookjesachtige hobbits…mijn voeten steken door de spijlen van het stapelbed…hihi

Van Christchurch vlieg ik naar Auckland wat op het Noordereiland ligt. Vliegen is goedkoper dan met de ferry. Hiernaast bespaar ik op deze manier weer tijd en geld.

Rond het middag uur ben ik goed en wel geïnstalleerd in het hostel. Tijd om de 4de grootste stad van de wereld in omvang te gaan ontdekken… Bij de eerste hoek die ik omloop zie ik een waanzinnige aanbieding voor ‘whale and dolphin’ watchen. Dit kan ik uiteraard niet weerstaan na de deceptie in Kaikoura. Voor $99 word ik op een boot de zee op gestuurd om Flipper en Free Willy gedag te zeggen…

Men garandeert met 95 procent dat er dolfijnen worden gespot en er is een kans van 80 procent dat ik iets tegenkom wat op een walvis lijkt. Helemaal enthousiast begin ik voor op de boot om uit te kijken naar ijsbergen, het onderwaterleven en het ‘Jack en Kate’ gevoel te ervaren in mijn eentje…

Na drie uur op de boot, alleen maar vogels te zien die we in Nederland ook hebben vertrek ik een beetje teleurgesteld naar het achterdek. Na nog een uur staren over zee ben ik inmiddels goed sacherijnig van deze ’waste of money’.

Op de kikkervisjes na ik de haven heb ik helaas geen gave beesten kunnen zien. Natuurlijk kunnen ze niet garanderen dat we deze zoogdieren zouden zien want het is ’wildlife’. Met een voucher op zak om nog eens gratis vier uur lang misselijk te worden op de oceaan, word ik van de boot geveegd. Wat een pech…

De volgende morgen vertrek ik samen met Matt en Nicole met de Stray-bus naar het aan de kust gelegen Hahei. Hier hebben we de prachtige rotsformatie Cathedral Cove bezocht en vervolgens zijn we doorgereisd naar het bijzondere ‘Hot Water Beach’.

De bedoeling is om net als alle Duitsers op de Nederlandse stranden een put te graven, waar het bloedhete grondwater in komt te staan. In combinatie met het zeewater geeft dit een hele aangename gewaarwording. Het opgewarmde grondwater stroomt van de vulkanische berg naar beneden richting het strand. Sommige ‘pools’ die zich niet vermengen met de oceaan worden zo warm (100 graden) dat je er niet in wil skinny dippen met je grote teen…

Van Hahei zijn we via het typische surfdorp Raglan naar de Waitomo Caves gereden. Hier krijgen we de mogelijkheid om een activiteit te kiezen waarbij je of nat of droog blijf… Ik heb voor de natte gekozen… Met een groepje van 10 personen en twee gidsen gaan we de grotten in. Voordat we vertrekken worden we in de typische ‘cave outfits’ gehesen welke bestaat uit een wetsuit, een helm met bouwwerkerslamp en de witte kaplaarzen waarbij ik aan Hilly van den Dool van de yoghurtboerderij moet denken… Onderweg worden we met behulp van rubberen banden en touwen door de 35 meter diepe caves geleidt.

De grotten zitten vol met ‘glowworms’. Deze lichtgevende larven vormen een magische sterrenhemel in de donkere ruimte. De wormen voeden zichzelf door slijmerige draden die ze net als een spinnenweb als wapen gebruiken. Op het moment dat ze hun voedsel verbranden licht de poep op waardoor er gloeiende puntjes te zien zijn. De wormen ontpoppen zich na 12 maanden in een insect welke over het algemeen na drie dagen het loodje legt omdat ze tegen één van de slijmdraden van hun familieleden aanvliegen en worden op gegeten.

Na twee en een half uur gaan we van de bijzondere ondergrondse wereld weer naar het daglicht. Wat een gave trip weer!!

Van Waitomo zijn we naar Maketu gereden. Hier worden we door de leden van de ‘Te Aroha’ stam van harte welkom geheten (‘Kiora’). Er staat ons een culturele avond te wachten. Allereerst krijgen we een typische overheerlijke Maori maaltijd voorgeschoteld. Vervolgens worden we geïntimideerd door de ‘Te Aroha’ stam wat voor ons een soort ontgroening is om toegelaten te worden tot de ‘clan’. De mannen van de groep wordt de ‘Haka’ (oorlogsdans) aangeleerd en de dames gooien de heupen los tijdens de ‘Poi’.

Ik vond het erg interessant om iets te leren over de oorspronkelijke bewoners van dit prachtige land.

De slaapzaal waar we de nacht door gaan brengen doet me denken aan Moerbeke alleen dan in kleinere mate…we slapen met z’n 35-en in een slaapzaal…

Voor zover mijn bevindingen en avonturen van de afgelopen week. Nog 10 avontuurlijke dagen te gaan in dit bijzondere land… maar hierover de volgende keer weer meer!!

Voor alle mensen die mij heel erg missen en al aan het aftellen zijn naar de datum van mijn terugkomst…ik moet jullie nog even teleurstellen… Ik heb besloten om de verantwoordelijkheden van het normale leven een maand langer op me te laten wachten, zodat ik nog even kan genieten van mijn pure vrijheid en fantastische omgeving. Mijn plannen zijn nog niet echt concreet, waarschijnlijk keer ik rond 9 mei huiswaarts.

‘Kiora’ -x- Mirjan

P.s. iedereen heel erg bedankt voor de updates over de OS!! Helaas was het nieuws wat minder…