Canberra, Melbourne, Alice Springs, Outback

G’day mates,

Ik bied alvast mijn excuses aan voor het mega lange verhaal maar het is absoluut de moeite waard om te lezen; Ik heb namelijk ‘the best time of my life/backpackreis)’ meegemaakt gedurende de Rock to Water tour.

In Sydney heb ik enigszins vorm weten te geven aan de rest van mijn ontdekkingsreis door Australië. Zo heb ik wederom een Greyhound pas aangeschaft, ditmaal om te reizen tussen Sydney en Melbourne.

Na vier uur in de bus te hebben gezeten ben ik aangekomen in Canberra wat in het Aboriginals ‘meeting place‘ betekend. De officiële naam van deze stad is Australian Capitol Territory (ACT). Maar de Australiërs vinden hun hoofdstad, in tegenstelling tot de metropolen Melbourne of Sydney, niet echt opwindend, ze beschouwen ze veleer als saai. Een oude grap Down Under luidt: ‘Het opwindendste aan Canberra is de vrijdagmiddag vlucht naar Sydney’.

Canberra is ontstaan als de spreekwoordelijke derde hond terwijl beide Australische grootsteden vochten om het been - de titel van hoofdstad. Toen de Australische deelstaten zich in 1901 verenigden, kon geen van beide steden haar wil doordrukken en werd er besloten in het dal tussen Sydney en Melbourne een nieuwe hoofdstad te bouwen.

Het ontwerp van de nieuwe regeringszetel stamt van de Amerikaan Walter Burley Griffin, die een tuinstad met 25.000 inwoners, ringwegen en veel groen voor ogen had. De bouwwerken sleepte jaren aan, zodat de regering pas in 1927 van de interim-hoofdstad Melbourne naar Canberra verhuisde.

De stad kent een hoge levenstandaard en is in zekere zin het geschiedkundige, culturele en wetenschappelijke centrum.

Ik verblijf één nacht in de hoofdstad en heb besloten om wat cultuur te gaan op snuiven. Zo ben ik naar het Parliament House gegaan wat in een heuvel is gevestigd. Vanaf het dak van het regeringsgebouw is er de mogelijkheid om de ‘skyline’ van de stad te bekijken. De temperatuur is inmiddels aardig opgelopen (35 graden), op mijn gemak ben ik terug gewandeld naar het hostel en heb ik mezelf mentaal en fysiek voorbereid op een rit met de nachtbus (van acht uur lang) naar Melbourne.

Wonder boven wonder heb ik aardig kunnen slapen in de bus… Aangekomen in Melbourne heb ik mijn andere achternichtje Minke opgezocht die nu ongeveer drie weken in het land is. Zij reist van Melbourne naar Cairns. Toevalligerwijs heeft het reisbureau mij in hetzelfde hostel gedropt. Samen zijn we naar de Australian Open gegaan.

Voor slecht $29 hebben we een ground pass aangeschaft waarmee de toegang werd ontleend aan alle kleine stadions.
Eerst zijn we naar de wedstrijd tussen F. Gozales (CH) - I. Korolev (KAZ) gegaan wat uiteindelijk een vijfsetter is geworden, die in het voordeel van Gonzales is beslist. Vervolgens speelden de zusjes Williams een oppermachtige wedstrijd tegen twee Roemeense meiden. Dit was binnen het uur afgelopen.
Tot slot hebben we de wedstrijd tussen Monfis (FRA) en Isner (USA) bekeken.
Het was een leuke en gezellige ontmoeting met Minke, ondanks dat ik haar ruim 10 jaar geleden voor het laatst had gezien.

De volgende middag ben ik naar Alice Springs gevlogen wat in het Rode Centrum ligt. Dit reusachtige, overwegend droge binnenland van het vijfde continent dankt zijn naam aan het ijzerhoudende zand dat in de droogtegebieden en woestijnen te vinden is.
De Australische oerinwoners, die inmiddels opnieuw één derde van het land bezitten, hebben zich in de loop der millennia aangepast aan de extreme klimatologische omstandigheden: de hitte in de zomer, de zandstormen, wolkbreuken en koude nachten in de winter.

Aangekomen in ‘The Alice’ (25.000 inwoners) waar het 38 graden is (en 8,5 uur tijdsverschil met NL), ben ik de stad gaan verkennen. Wat mij direct opvalt is dat hier vele Aboriginals zijn gevestigd, welke er over het algemeen slecht verzorgd en laveloos uit zien. Van dit beeld ben ik nogal geschrokken en ik voel me niet echt op mijn gemak wanneer ik over straat loop.

Na een gesprek met een ‘local’ begrijp ik enigszins wat er in dit gedeelte van het land afspeelt, alhoewel het wel heel zwart - wit wordt uitgelegd. Het volgende is mij verteld; de Aboriginals die in het stadje wonen zijn veelal verstoten door hun ‘communities’ die nog ouderwets in de Outback leven. Ze worden weg gestuurd vanwege wangedrag en het negeren van de cultuur.

Van de overheid krijgen ze een flinke uitkering waardoor ze niet hoeven te werken…ze besteden hun geld met name aan drugs en alcohol. Op de één of andere manier bezit dit ras een stofje in hun lichaam waardoor ze niet tegen alcohol kunnen en vrij snel dronken zijn(waarschijnlijk schuilt er een Aboriginal in mij;):P…hihi) (ik heb geen idee of dit wetenschappelijk is bewezen of een fabeltje is).

Dit is een ’big issue’ in heel Australië, de regering probeert regels te creëren om dit probleem te onderdrukken… zo mag er in deze regio pas na 14.00 uur alcohol worden verkocht en buiten een straal van twee kilometer om de stad is het nuttigen van drank verboden. Dit geldt overigens voor iedereen.

Onderling vindt er veel misdaad plaats, denk hierbij aan; steekpartijen, mishandeling, sexueel misbruik en verwaarlozing. Omdat ze in deze regio niet gewend zijn aan water, zien ze er heel onverzorgd uit en ze ruiken niet heel fris… ze wassen zichzelf niet of zelden. Het schort nogal aan normen en waarden… overal op straat ligt glas van kapot geslagen drankflessen, de kinderen gaan niet naar school en er is weinig sprake van een opvoeding.

De blanke inwoonster waardeert en accepteert de Aboriginals in Alice Springs totaal niet. Waarschijnlijk is daardoor de sfeer zo gespannen naar mijn idee. Ik voel me nu wel bevooroordeeld en ik ben heel erg benieuwd naar de cultuur van de Aboriginals en hun zijde van het verhaal. Waarschijnlijk wordt dit de komende week allemaal duidelijk…

In de avond ben ik samen met mijn kamergenootjes Ariana (D) en Marijke (NL) wat wezen drinken in het centrum. Met name met Marijke was het heel gezellig, het grappige is dat we op heel veel dingen dezelfde visie hebben of dingen op soort gelijke wijze ervaren of mee hebben gemaakt. (Ondanks dat het leeftijdsverschil ruim 10 jaar is;)!)

Het volgende gedeelte van mijn story in Skippy land heeft wederom enige toelichting nodig; Bij het verlaten van het koude Kikkerland heb ik van mijn vriendinnen, (we noemen onszelf ook wel ’de chicks’) waarvan ik de meeste al ken vanaf mijn achtste jaar, een afscheidsboekje gekregen met lieve verhalen, gelukwensen en opdrachten die ik moet uitvoeren gedurende mijn trip.

Voor ieder land hebben ze een ‘chicks-on-the-road’ opdracht verzonnen, zo moest ik in Singapore naar het meest zuidelijke punt van Azië reizen. Deze opdracht was een eitje en binnen een dag vervuld:P;).

Mijn opdracht in Australië is duidelijk een stapje moeilijker maar ik heb het voor elkaar gekregen. De opdracht luidt als volgt: ‘Ga met drie bekende Australische dieren op de foto’. Aangezien ik allergisch ben voor alles met haar:P heb ik mijn eigen draai eraan weten te gegeven. Ik heb er wel wat kilometers voor af moeten leggen en wat duiten voor neer moeten tellen maar dan heb je ook wat!!

Het is me namelijk bewonderenswaardig genoeg gelukt om met vijf(!!!) Australische dieren in één keer op de foto te gaan. Het zijn de kangoeroe, krokodil, emoe, buffel en kameel.

Nu vraag je je waarschijnlijk af; hoe het kan om dit soort uiteenlopende diersoorten in één keer op de foto te krijgen…

Heel gemakkelijk, in ‘The Alice’ ben ik naar Bojangle’s gegaan. Dit is een saloon/café/restaurant. Hier heb ik de mixed grill van typische Australische dieren besteld. Ik kreeg een balletje krokodil, een lapje kangoeroe, een medaillon van buffel, een sashlique van kameel en een worstje van emoe voorgeschoteld. De kameel was veruit het lekkerste en de emoe was niet echt smakelijk, dit komt waarschijnlijk doordat de kok een grapje maakte van welk lichaamsdeel dit stukje vlees afkomstig is… (Jasper nog bedankt voor de tip;):P!!)

In de Outback zitten gigantisch veel vliegen die gek zijn op een zweetprobleem zoals ik…(dezelfde vliegen als in Nederland), helaas hebben ze hier een vervelende kamikaze eigenschap, ze gaan niet alleen op je zitten maar ze proberen je oren, ogen, neus of mond in te vliegen. (A-M: Als Bep Bassa hier had gewoond hadden we aardig wat stuivers verdient;):P)

Om dit straks op mijn tour door de Outback te voorkomen heb ik een hele charmante hoed en een vliegennet gekocht. Ik lijk op deze manier meer op een bijenimker dan op een backpacker/toerist. Deze Australische burka moet zien te voorkomen dat ik niet helemaal gestoord raak en ‘ongewenst vlees’ moet eten gedurende mijn trip richting Adelaide.

Op ‘Australia Day’ werd ik opgepikt voor mijn zesdaagse Rock to Water tour door onze Kevin Costner look-a-like guide Steve:P:P. In een groep van totaal 12 personen met acht verschillende nationaliteiten gaan we volgens de gids (die ik heb gediagnosticeerd op ADHD) een ‘hilarious, brilliant and a fantastic week’ tegemoet.

We touren richting de Kings Canyon wat ruim 230 kilometer ten zuidwesten van Alice Springs ligt. Tegen de avond zijn we aangekomen en hebben we onze ‘swags’ (soort van slaapzak met matras erin) geïnstalleerd. Onder het genot van een kampvuur en een drankje hebben we getracht elkaar beter te leren kennen.

Na een nacht onder de prachtige sterrenhemel (het koelt hier ’s nachts namelijk af naar 28 graden dus een tent is overbodig) zijn we gewapend met zonnebrand crème, ‘flynets’ en voldoende water naar de Canyon gegaan voor een betoverende wandeling onder andere door de Garden of Eden en de Lost City.

Naast het Sydney Opera House is de markantste en beroemdste bezienswaardigheid van Australië ongetwijfeld de ‘Uluru’.In de westerse wereld wordt het reusachtige rotsblok gewoonlijk Ayers Rock genoemd. Eenzaam en imposant rijst de rots op in het stoffige, vlakke landschap van de woestijn. Voor de Anangu-Aboriginals is de monoliet al meer dan 10.000 jaar een heilige plaats. Het is sinds vier maanden verboden om de rots te beklimmen, ten eerste vanuit respect voor de Aboriginals (het brengt namelijk ongeluk) en ten twee vanwege de vele dodelijke ongelukken die er in het verleden zijn gebeurd. Voor sunset hebben we deze prachtige rots opgezocht en de dag afgesloten.

De volgende morgen was het vroeg dag. Om 4.45 uur werden we gewekt voor het ontbijt en om een prachtige sunrise bij de Ayers Rock te bewonderen. Aangekomen op de plaats van de bestemming hebben we een aantal mooie shots geschoten…
Het nadeel is…op het moment dat de zon werkelijk opkomt brengt deze duizenden vervellende vliegen met zich mee… aangezien je hier zelfs met vliegennet helemaal hondsdol van wordt zijn we de bus in gevlucht en hebben we de reis vervolgd naar de Olgas.

De in het Aboriginals genoemde Kata Tjuta liggen op ongeveer 30 kilometer ten westen van de heilige rots. De Olgas zijn geen monoliet zoals de Uluru, maar een verzameling van gigantische, verweerde en bizarre rode ronde stenen met ravijnen, spleten en dalen.

Tijdens een indrukwekkende wandeling van ruim vier uur heeft onze gids een gedeelte van de Aboriginal cultuur uitgelegd. Deze zeer spirituele en mysterieuze manier van leven wordt nog steeds toegepast. Alles is gebaseerd op de natuur en op het dierenrijk. De cultuur wordt over gedragen van generatie op generatie en wordt uitgelegd met behulp van de ‘Dreamtime en songlines‘. Dit zijn ceremonies waarbij ze aan vreselijke martelingen worden blootgesteld en op hetzelfde moment de normen en waarden van hun cultuur worden bijgebracht. Dit in combinatie met het maken van muziek en het klappen van de handen. Het ritueel wordt vele malen herhaald zodat het goed bij blijft.

In de middag zijn we stiekem in het zwembad van een resort gaan afkoelen. De temperatuur liep namelijk op naar 54 graden…

‘s Avonds heeft Steve ons mee genomen naar een hele speciale locatie voor de zonsondergang. Dit omdat we zo’n leuke en gezellige groep zijn. Vanaf deze plaats waar voor de verandering geen bussen met toeristen zijn hebben we een machtig uitzicht over de Kata Tjuta en de Uluru. Het was een hele bijzondere avond; volgens onze gids gebeurt dit ‘once in a lifetime’; we worden namelijk getrakteerd op een prachtige sunset in combinatie met bizarre onweersflitsen. Het was een heel mysterieus gezicht.

De volgende morgen is het wederom vroeg dag en hebben we een wandeling van 10 kilometer rondom de 348 meter hoge ’Rock’ gemaakt. Vervolgens hebben we onze ‘roadtrip’ vervolgd naar de opaalstad; Coober Pedy wat op ruim 800 kilometer ten zuiden ligt van het National Park.

In de bodem wordt niet alleen naar opaal gezocht, het hele leven speelt zich ondergronds af vanwege de hoge temperaturen. De Aboriginals noemen de stad; Kupa Piti wat ‘blanke man in het gat’ betekent, er zijn 3500 mensen met 37 verschillende nationaliteiten woonachtig in het stadje. Welke allemaal op zoek zijn naar deze edelstenen.

Vanuit Coober Pedy zijn we richting Port Germain getoerd. Onderweg hebben we wilde paarden, roofvogels, karkassen van dode dieren en koeien gezien. We passeerden een prachtig ‘saltlake‘waar we een korte break hebben gehad. Het was een spannende trip want onderweg kregen we een klapband. Op dat moment zat ik voorin de bus boven het wiel, dus dat was even schrikken. Gelukkig hebben we een ervaren chauffeur en was het binnen een half uur gefikst.

De Flinders Ranges is met zijn 1,8 miljard jaar één van de oudste gebergten ter wereld. Als laatste activiteit van deze geweldige roadtrip hebben we de 867 meter hoge Devils Peak bekommen. Op de top hebben we een adembenemend uitzicht met aan de ene zijde de oceaan en aan de andere zijde de ‘desert’.

Vervolgens onze route vervolgd naar Adelaide waar we in de avond een afscheidsborrel hebben genuttigd!! Het was zo’n super ervaring met name met deze mensen om dit avontuur in deze bizarre omstandigheden te ervaren!! Ik heb zulke leuke contacten en vakantieadressen op gedaan o.a. in Quebec!!

Het bijzondere aan dit soort ontmoetingen is dat deze mensen kleur en vorm geven aan hoe je de reis en de plaats van dat moment beleefd. Ik denk dat de locatie 60 procent is van je ervaring en de personen waarmee je dat deelt 40 procent.
In totaal hebben we ruim 2300 kilometer met elkaar afgelegd.

Morgenochtend vertrek ik voor mijn volgende trip naar...

Nogmaals sorry voor mijn lange story!! Maar het was het beste wat me tot nu toe is overkomen!!

Cheers Mates!! Dikke knuffel!!

P.s-jes:

* Wederom bedankt voor jullie reacties!!

* A-m: Ik weet idd nog dat ik achter die glasbak zat… gelukkig was ik niet de enige;)!!

* Trudy / Jolanda: Goed besluit om naar Oz te gaan!! Één tip; ga niet te lang naar de Oostkust want er zijn zoveel prachtige dingen te zien!! Dat is het enige waar ik tot dusver spijt van heb…dat ik daar te lang ben blijven hangen!!

* tante Co & ome Teus: Nee, de heimwee naar mijn bed is niet zo erg dat ik naar huis wil!! Kan over 2 maanden zo lang in mijn bed liggen als ik wil;)!!

* Bas: Wat vreselijk van Liselore haar moeder!! Heel veel sterkte en ik hoop dat alles goed komt!! Jij bent een fantastische meester en kan geweldig met kinderen om gaan!! So keep trusting yourself!!

* Roos: Goed plan om al wat af te spreken...jij met je drukke agenda;)!!