Coffs Harbour, Port Macquarie, Wachope, Kundabung

Hey mates, how is everything going?!

Coffs Harbour is een levendig plattelandsstadje met (18.500 inwoners) tussen Brisbane en Sydney. Veel toeristen gebruiken deze plaats om te pauzeren op de lange reis tussen de twee grote steden.

Aangekomen in ‘Coffs’ word ik getrakteerd op het vuurwerk wat ik heb gemist in Byron Bay. Blijkbaar zijn hier de dagen na het nieuwe jaar belangrijker om te vieren dan op ‘New Years Eve’. Iedere dag worden er namelijk activiteiten georganiseerd en er is een kermis.

De haven reikt via een ’breakwall’ uit naar het Muttonbird Island, vernoemd naar de ruim 12.000 Mutton vogels die hier jaarlijks nestelen. Vanaf het eiland heb je zicht op de Pacific Ocean en over het stadje.

Een andere locale attractie is ’the Clog Barn’ in Holland Down Under. Het is vergelijkbaar met Madurodam. Er zijn miniatuurgebouwen zichtbaar uit Nederland. Hiernaast wordt er gedemonstreerd hoe klompen worden gemaakt en zijn er typisch Hollandse lekkernijen te koop. Na een portie poffertjes heb ik mijn ‘roots’ weer verlaten.

De volgende episode van de real-life soap ‘de Vos is los in Down Under’ heeft enige toelichting nodig; Aad is een Nederlandse mevrouw van ongeveer 55 - 60 jaren jong. Zij neemt regelmatig deel aan de beeldhouwcursussen die worden gegeven bij ons in de theetuin. De nicht van Aad (Kea) is een Australische en kwam afgelopen september samen met haar partner Erin een bezoek brengen aan ons prachtige Kikkerland waarbij ze logeerde in de Bed & Breakfast.

Mijn moeder en Kea raakte in gesprek; ze vertelde dat ik eind dit jaar naar Australië zou reizen en heeft hun e-mailadres weten te bemachtigen.
Ik ben zo vrij geweest om een mail te sturen met de vraag of ze het leuk zouden vinden om mij te ontmoeten wanneer ik in de buurt ben… Zo super gastvrij als alle mensen in Oz zijn ben ik van harte welkom.

Ik heb mijn reis vervolgd naar het in 1821 gestichte kuststadje Port Macquarie.
Na één nacht in een hostel te hebben geslapen werd ik de volgende middag opgepikt door Kea in het centrum. Met geen idee op wie ik zit te wachten… (ik heb haar tenslotte nooit eerder ontmoet) hebben we uiteindelijk kennis gemaakt… Het grappige is…tot drie dagen hiervoor (toen ik zat te skypen met mijn moeder) dacht ik dat ze een leeftijd genoot van Aad zou zijn… maar ze is 25… dus dat was even verwarrend.

Kea en haar verloofde wonen in Wauchope wat is gelokaliseerd op ongeveer 25 kilometer richting het binnenland vanaf Port Macquarie. Ik werd verwelkomd met heerlijke vegetarische couscous (de hele familie is namelijk vegetarisch).

De volgende morgen ben ik met Kea mee gereden naar Port Macquarie waar zij werkt. Ik heb het stadje nog eens grondig bekeken. Via de gekleurde ‘breakwall’ (iedereen mag hier legaal graffiti op spuiten…) ben ik naar het ‘main beach’ gewandeld. Na even chillen op het strand richtte ik mijn blik op de oceaan waar ik een dolfijn op zag springen… Na deze bijzondere gebeurtenis ben ik wezen lunchen in de stadskern (ik ben bezig met een waarden onderzoek; ‘waar vind ik de beste hamburgers in Australië‘;)) en heb ik getracht mijn route te vervolgen naar het Koala Hospital.

Op weg hier naartoe liet mijn ruimtelijke oriëntatie of gebrek aan navigatie kwaliteiten me namelijk ‘weer’ eens in de steek. Door dit ‘vrouwelijke syndroom’ heb ik al aardig wat extra kilometers gelopen gedurende mijn backpacktrip.

Ik werd omgeleid door het National Park (met veel (on)gedierte) naar de juiste plaats van bestemming.

Het koala ziekenhuis verzorgd zieke en gewond geraakte koala’s uit de buurt van ‘Port’ en is het oudste opvanghuis voor deze schattige beestjes in Australië .

Om 17.00 uur was Kea klaar met werken en hebben we boodschappen gedaan voor een (vegetarische) BBQ welke wederom bijzonder goed smaakte. Ondertussen zijn het jongere broertje Arie (20) en hun vader met zijn vriendin ook aangeschoven.
In de avond hebben we wat spelletjes gespeeld en toen was het tijd om richting ‘mijn’ bed te gaan… het is fijn om een ruimte voor mezelf te hebben waar ik al mijn spulletjes kan droppen en mijn rugzak kan reorganiseren.

Arie en zijn vriendin Shannon hebben mij de volgende dag op sleeptouw genomen en we zijn verder het binnenland in gereden... op naar de watervallen. De eerste waterval is in het Boorgana National Park.

De vader van Kea en Arie heeft ons gewaarschuwd over het drie kilometer lange track door het regenwoud naar de voet van de waterval. Hij zei namelijk het volgende; “het is een zwart, glibberig en bewegende route…’

Ik kan me voorstellen dat je nu nog niet begrijp wat hij bedoeld… ik had namelijk hetzelfde. Al gauw kwamen wij erachter wat zijn woordspeling inhield. We werden namelijk bestegen door bloedzuigers…

Bij de eerste wormvormige vampier die verwijderd moest worden raakte ik lichtelijk in paniek…er komt namelijk nogal wat bloed uit je lijf zetten (met name wanneer deze al wat langer op je lichaam zit vast geplakt… je voelt niets van hun beklimming). Uiteindelijk leek het of ik nooit iets ander heb gedaan en werd ik een ware expert in het ‘removen’ van deze smerige wezens.

Wanneer we weer aan zijn gekomen bij de auto was ik blij dat ik mijn schoenen uit kon doen… en vervolgens even alles checken… Arie stond voor een verrassing en moest nog drie ‘leeches’ verwijderen.

Na de lunch zijn we naar de ‘Ellenborough falls’ gegaan. Wederom hebben we iets aan onze fysieke gesteldheid gedaan… namelijk 500 meter aan trappetjes omlaag en 500 meter aan trappetjes omhoog gelopen…pff Ik heb gemerkt dat ik wel het één en ander heb moeten inleveren qua conditie tijdens mijn reis…

In de avond zijn we naar het gehucht Kundabung gegaan wat op ongeveer 40 minuten ten noorden ligt van Wauchope. In Kundabung woont de moeder (Rhona) van Kea en Arie. Zij bezit een prachtige lap grond ‘in the middle of no where’ waar ze een ‘nursery‘ (planten voor tuincentra) runt. De route hier naartoe is onverhard en de populatie van slangen is er groter dan de locale bewoners… gelukkig heb ik er geen één ontmoet.

De ‘nan’ (oma) van Kea is ook naar Kundabung gekomen om haar 82ste verjaardag en een verlate Kerst te vieren…zelfs ik kreeg twee cadeautjes…:O echt zo lief!!

Voor het (vegetarische) diner werd een internationaal potje croquet gespeeld. Helaas heb ik het af moeten leggen tegen de vele Ozzies. Onze eetlust was ondertussen goed gegroeid. Door de kookkunsten van Rhona zou ik bijna een vegetariër worden… echt heerlijk!!

In de avond hebben we nog meer spelletjes gespeeld. Deze familie is echt ‘addicted to games’!!
Ik vind het heerlijk om een keer een conversatie te hebben met ‘normale’ mensen in plaats van backpackers en wat anders te doen dan kaarten in gezelschap.

In het teken dat ze mij de Australische sfeer willen laten proeven hebben we de volgende middag (op het heetste moment van de dag) een kampvuur gemaakt. Gewapend met ‘dampa’ deeg, jam, stokjes waar je het deeg omheen moet twisten en water (om het vuur te blussen); hebben we heerlijke broodjes gemaakt. Normaal gesproken doen ze dit in de winter…

Bij terug komst hebben we een verfrissende duik genomen in het zwembad. Inmiddels had Erin typische Australische ANZAC (Australia New Zealand Army Call) koekjes gemaakt. Deze lekkernijen werden tijdens de eerste wereldoorlog aan de militairen mee gegeven omdat ze een lange houdbaarheidsperiode hebben.

De afgelopen dagen heb ik het goed naar mijn zin gehad en het was echt een geweldige ervaring om ‘echte’ Australiërs te ontmoeten. Ik vind het heel bijzonder dat ze zo gastvrij zijn en alles willen delen met een wild vreemde.

In de avond hebben ze mij op de Greyhound bus gezet naar Newcastle.

Newcastle (250.000 inwoners) is op Sydney na de grootste stad van New South Wales en vooral als haven en als staalproducent belangrijk voor de Australische economie. De stad is een paar jaar geleden volledig opgeknapt en laat zich niet langer van zijn lelijkste kant zien…

Rond half 11 in de avond ben ik aangekomen in de stad. Gelukkig was de receptie van het hostel nog open. Achter de balie werkt een meisje uit Nederland…en ze vertelde dat ze in een plaatsje naast Rotterdam woont… Ik vertelde dat ik ook in een klein dorpje naast deze havenstad woon. Zij komt uit Papendrecht en ze wist zowaar waar Groot-Ammers ligt…weer een bijzondere gebeurtenis en bizar dat je duizenden kilometers van huis iemand tegenkomt die nog geen 25 kilometer bij je vandaan woont…

Aangezien ik één volledige dag in de stad verblijf heb ik besloten om lekker te relaxen bij het strand en rond te wandelen langs de fraaie art-deco gebouwen in het centrum.

De volgende dag ben ik na een busreis van drie uur aangekomen in de gigantische metropool Sydney. Ik kijk er erg naar uit om deze wereldstad te gaan ontdekken. Wederom maak ik gebruik van de Australische gastvrijheid. Arie en Shannon wonen op kamers in de buitenwijk Marrickville van Sydney. Zij genieten nu van de zomervakantie en hebben mij de sleutel van hun ’unit’ toevertrouwd gedurende een week:P:P:P.

Inmiddels heb ik ruim 2800 kilometer gereisd met de Greyhound bus tussen Cairns en Sydney. Dat staat voor heel wat kilometers strand.

Ik heb nog geen idee hoe ik verder ga reizen…dat ga ik de komende tijd in Sydney uitzoeken. Met nog een kleine vijf weken te gaan in Down Under heb ik nog heel wat hotspots op mijn verlanglijstje staan voordat ik naar Nieuw Zeeland vertrek.

DE TOP 3 HAMBURGERS COMPETITIE TOT DUSVER:

1. Port Macquarie
2. Newcastle
3. Mission Beach

Cheers Mirjan

P.s-jes:

* Ik ben gigantisch jarloers op al jullie schaats en winterverhalen!! Maar veiligheid gaat boven alles!! Dus doe a.u.b. voorzichtig!!

* Wat betreft mijn smetvrees fobie word ik nu aardig op de proef gesteld...maar daarover de volgende keer meer...hihi

* Voor alle N. Aagjes...Mostafa is in Surfers Paradise gebleven;):P...hihi

* WIK-chickies; Hoe was de kaas-bijeenkomst?!

* Roel en Wil: Ik heb idd jullie dochter gemaild en ik kijk er erg naar uit om daar naar toe te gaan!! In de tussentijd heb ik nog wat andere leuke dingen gepland staan...maar daarover de volgende keer meer!!