Torres del Paine en Paaseiland

Iorana!!

Van het ene uiterste naar het andere... De luxe expeditie reis richting Antarctica, volledig verzorgt en nu back to basic...

Na de bosbrand in december 2011, waardoor de toegang naar het Nationaal Park Torres del Paine mij toen werd ontboden, ben ik terug gekeerd naar de highlight van outdoor Chileens Patagonië. Vele mensen welke de wandeling hebben gemaakt in dit ruige gebergte, maken het mij onmogelijk en praten in op mijn geweten om niet het mooiste gedeelte van het land over te slaan.

Opnieuw naar de supermarkt om campingvoedsel in te slaan, kampeermateriaal huren en mijn tas reorganiseren voor deze pittige hike.

Met enige tijdsdruk, een strakke dagindeling en een rugzak van ongeveer 14 kilo ben ik naar het park vertrokken. Veel camping ervaring heb ik niet...op Moerbeke is de tent over het algemeen al opgezet en beschikken we over 'luxe' voorzieningen als een koelkast, voedsel, een biertap, een muziekinstallatie en kunnen we de campground met de auto op rijden...Het enige nadeel van het Belgische volleybalfestijn is dat ik mijn tent met 80 andere deel...

Bepakt en bezakt word ik met een catamaran in het park gebracht. Verscheidende letters van het alfabet zijn mogelijk om na te bootsen in de vele wandelroutes. De 'W' en de 'O' zijn het meest populair. Na het afbranden van de westelijke zijde van de letter 'W' heb ik besloten om het as happen over te slaan en de 'V' te hiken. Hiernaast is er een beperkte toegang tot het park in verband met de veiligheidsvoorschriften en het restaureren van beschadigde delen.

Aangekomen op Campamento Italiano welke sinds twee dagen weer is geopend, probeer ik mijn tentje zo vakkundig mogelijk te installeren...wanneer ik naar het eindresultaat kijk, krijg ik een flashback naar de vakantie met mijn vader op Texel. (Het waait nogal hard en Jesper en ik willen naar het strand...Pa huurt een windscherm welke we via de gebruiksaanwijzing opzetten. Alle omliggende windschermen zien er strak en gestroomlijnd uit...de onze lijkt ieder moment het te gaan begeven.)
De ervaren kampeerders kijken met medelijden naar mijn tent en komen zelfs een handje helpen om het nog enigszins acceptabel te maken.

Zonder bagage wandel ik samen met de Engelse Lauren en Catherine de Franse Vallei in welke als een van de hoogtepunten wordt beschreven in de reisbijbel, de Lonely Planet. Hier vandaan hebben we een mooi uitzicht op de 2800 meter hoge Torres del Paine, het meer en de omliggende gletsjers. In het zonnetje hebben we heerlijk genoten en ons mentaal voorbereid op het koken van onze '2 minute noodles'.
Je zou denken dat is een eitje... (dat is het ook) maar ik wil niet op mijn geweten hebben de volgende aanstichtster te zijn van een bosbrand...

De volgende ochtend is het vroeg dag...er staat een wandeldag van 25 kilometer voor de boeg, ditmaal 'all the way' met bepakking. Tijdens een meeting met gidsen voorafgaand aan mijn kampeeravontuur wordt er geadviseerd om dit gedeelte in twee dagen te wandelen...aangezien ik een vlucht heb geboekt ben ik genoodzaakt om de tocht in een dag af te leggen...
Over rotsen, modderpaadjes, door de pampas, heuvel op heuvel af en langs meren en rivieren kom ik enigszins gehavend na een glijpartij aan op campermento Torres. Wederom mijn tent weer opgetuigd wat me dit keer beduidend beter af gaat dan de eerste maal...oefening baart kunst...

Weer heerlijk van het zonnetje genoten wat een uitzondering genoemd kan worden. Ik heb de ideale wandelomstandigheden; zo goed als geen wind, een graad of 15 en af en toe een wolkje of een spatje regen. De dagen voordat ik het park betreed word menige trekker terug naar de bewoonde wereld gestuurd met kapot gewaaid materiaal of omdat er geen hand voor ogen te zien is door de sneeuwval.

De laatste dag heb ik de wekker op 5.15 uur gezet, mijn rugzak gevuld met mijn slaapzak, matje (welke weinig anders aanvoelt dan direct op de grond slapen...mijn heupen zijn beurs) en wat koekjes, chips, chocolade en rozijnen (Ik val terug in mijn CIOS-eetpatroon... :O ). Gewapend met mijn zaklamp en Nordic hiking stokken (Jaja ik begrijp nu waarom iedereen met deze attributen (in de bergen) rond loopt) ben ik begonnen aan de klim van een uur welke te vergelijken is met het laatste uur van de wandeltocht richting Mount Fitz Roy in het zuiden van Argentinië.

Bezweet kom ik aan bij het uitzichtpunt van de Torres del Paine; drie pieken welke boven de rest van het gebergte uitsteken met aan de voet een turquoise gekleurd meer. Het is enigszins schemerachtig, een graad of twee en menig 'diehard' backpacker heeft zich ter aarde gestort op een goeie spot met zicht op de towers... Eerst denk ik het gaat niet gebeuren, ik stop mijn slaapzak alweer terug in mijn backpack maar dan begint er een wolk wat roze te kleuren... De zon komt op en kleurt de grauwe torens naar prachtig fel oranje en geel; het magische moment wat iedereen veelvuldig op de fotorol vast legt. De pijn en moeite om vroeg op te staan wordt dubbel en dwars beloond door het prachtige natuurverschijnsel.

In de ochtend ben ik terug gewandeld naar de verzamelplaats voor de bussen, de wind is inmiddels toegenomen en de volgende lading hikers moet het doen met minder fijne omstandigheden.
Mijn vermoeide lichaam heeft inmiddels ruim 45 kilometer in de benen door onherbergzaam gebied en ik voel total loss aan. Gedurende de 112 kilometer lange rit terug naar Puerto Natales heb ik alleen maar geslapen. In het dorp heb ik mezelf getrakteerd op een pizza en de overgebleven '2 minute noodles' waar ik nog een hongerige hiker voor drie dagen mee had kunnen voeden, uit principe weg gegeven aan de 'free food shelf'. Ik kan geen noodle meer zien!!

Ik heb de douche en mijn hosteldorm met 10 bedden nog nooit zo enorm gewaardeerd als deze nacht.

Vanuit Punta Arenas ben ik via Santiago (de hoofdstad van Chili) naar mijn volgende bestemming en wederom een hoogtepunt van mijn reis gevlogen. Het meest afgelegen eiland op aarde wat 3760 kilometer is verwijderd van het continent, Isla de Pasque.

De naam Paaseiland ("Paasch-Eyland" ) wordt op paaszondag 5 april 1722 gegeven door Jacob Roggeveen (NL), die met drie schepen het eiland aandoet.

Sinds 1863 wordt het eiland door de Polynesische bewoners Rapa Nui genoemd wat letterlijk Grote Rots betekend. De aanduiding wordt tegenwoordig door de inwoners gebruikt voor zowel het eiland zelf, hun taal, als om hun eigen volk (Rapa Nui) aan te duiden.

Mondelinge overlevering van de oorspronkelijke bewoners geeft aan dat een opperhoofd (Hotu Matu'a) met zijn vrouw en familie in twee kano's rond het jaar 800 op het eiland arriveerde. Er wordt verondersteld dat zij van Tahiti afkomstig zijn.

Het eerste vastgelegde Europese contact met Paaseiland vond plaats toen Roggeveen er landde. Hij trof er twee- tot drieduizend bewoners aan. Aangenomen wordt dat de beschaving van Paaseiland in een neerwaartse spiraal is terechtgekomen gedurende de eeuw voorafgaande aan de komst van de Europeanen, als gevolg van overbevolking, ontbossing en uitputting van de beperkt aanwezige natuurlijke grondstoffen.

Volgens beschrijvingen van Roggeveen leefden er twee groepen op het eiland: Polynesiers en 'blanken'. Deze blanken waren de Langoren, ook wel Hanau Epe genoemd, die de Moai hebben gebouwd. De twee bevolkingsgroepen leefden in vrede samen op het eiland.

Uit onderzoek blijkt dat het eiland voor de bewoning door mensen volledig was bebost, maar toen Roggeveen het ontdekte was er vrijwel geen boom meer te vinden. Men denkt dat de bomen werden gekapt voor het verplaatsen van de grote stenen hoofden die op het eiland zijn geplaatst, maar ook vanwege het ruimtegebrek in de 17e eeuw.

Afgezien van beschrijvingen van bezoekende schepen is er weinig informatie over de gebeurtenissen die op het eiland plaatsvonden, zowel voor de komst van de Europeanen als in de tijdspanne tussen hun bezoeken. Zo beschreef James Cook bij zijn bezoek in 1774 dat veel van de stenen beelden omgegooid waren terwijl dat bij het bezoek van Jacob Roggeveen nog niet het geval was. Waarom dit is gebeurd, is onbekend.

In de tweede helft van de 19de eeuw leidde slavenhandel, nieuw geintroduceerde ziekten en honger tot verdere uitroeiing van de bevolking.

De Maoi, tot negeneneenhalve meter hoge beelden, zijn vervaardigd uit zacht vulkanisch gesteente (tufsteen)welke zijn gemaakt door de voorvaderen van een groot deel van de huidige eilandbewoners.

De meeste Moai staan opgesteld op een platform of ahu en kijken naar het binnenland. Slechts zeven beelden, opgesteld in een rij van klein naar groot kijken naar de zee. De Moai zijn voorstellingen van voorouders die om vruchtbaarheid smeken. Voortplanting was op een extreem geisoleerd eiland als dit van cruciaal belang om te overleven.

Er zijn veel voorouderbeelden weer rechtop gezet, ook hebben vele hun indringende ogen die naar de hemel kijken weer terug.

Aangekomen op het exotische eiland word ik door Johanna, de hosteleigenaresse ontvangen met een bloemenkrans. Het hostel bevindt zich midden in het centrum van de ongeveer 4000 koppen tellende hoofdstad en enige 'dorp'; Hango Roa.

Bij het hostel hangt een erg aangename sfeer en beschikt over een overvolle mangoboom welke ik dagelijks plunder.

De grote van het eiland is te vergelijken met Texel. Samen met de Duitse Cornelius, Chileense Andres en uit de UK afkomstige Barney zijn we met een auto langs alle highlights over het eiland getuft. Zo beginnen we bij een aantal omgevallen Maoi's aan de kust, langs de Rano Raraku krater waar de Maoi's werden uitgehakt en vervolgens naar de 15 standbeelden bij Tongariki. We hebben een verfrissende duik genomen bij Anakena beach wat aan al mijn maatstaven voldoet met palmbomen, licht blauw water en een wit strand .We hebben de route vervolgd naar de zeven Maoi welke met het gezicht naar de oceaan staan gericht. In de avond wanneer de temperatuur naar een aangename 24 graden is gedaald zijn we naar de grotten van Ana Kakenga waar we de zonsondergang hebben aanschouwd.

De volgende ochtend ben ik samen met Cornelius terug gekeerd naar de 15 Maoi's waar de zon rond 7.30 AM vanuit de zee oprijst. Naast nog 10-tallen toeristen hebben we met open mond staan kijken naar dit prachtige fenomeen.

De Oronga krater ligt op ruim twee uur wandelen van het dorp vandaan. Met veel water, zonnebrandcreme en voldoende fotoruimte heb ik de vulkaan beklommen...uiteraard heb ik wederom de ubertoeristische route genomen...ik snap niet hoe ik het telkens voor elkaar krijg om te verdwalen op dit soort locaties.

De zonsondergang aan de westkant van het eiland heeft meerdere goede locaties te bieden om dit te aanschouwen. Ditmaal ben ik naar de Tahai platform gelopen. Het is niet met een pen te beschrijven of met een foto aan te duiden hoe dit optisch ervaren wordt. Dat moet je met je eigen ogen gezien hebben... heel bijzonder.

Om mijn weg terug naar het hostel wandel ik langs de enige gymzaal op het eiland... er brand licht en er komt wat geluid uit. Ik ga een kijkje nemen...op het plaatselijke voetbalveld lopen overdag paarden rond...ik ben nieuwsgierig wat zich eventueel in de indoor hal huishoudt...men is zich aan het voorbereiden op een potje volleybal. Door de locals word ik uitgenodigd om mee te doen waarna ik mijn meest sportieve outfit uit mijn rugzak tevoorschijn tover.

Na vijf sets spelen in de tropische temperaturen ben ik doorweekt van het zweet maar ben ik blij dat ik weer wat fysieke activiteit heb verricht naast het dagelijks genieten op het prachtige strand.

Met een voldaan gevoel en de herinnering waarom ik ben gepensioneerd van het volleybal (zeer pijnlijke schouder) ga ik terug naar het hostel en geniet van de enige optie op de thermoskraan...de koude douche.

Helaas is het weer tijd om terug te keren naar het vaste land oftewel 'the Conti'. Op het vliegveld geef ik aan dat ik vrijwilligster wil zijn om op het eiland te blijven voor de overboekte vlucht...maar helaas zijn er al genoeg met dezelfde intentie.

Alhoewel de duur van mijn verblijf als voldoende wordt aangeven in de meeste reisgidsen had ik nog wel een week hier kunnen doorbrengen. De atmosfeer, de cultuur, de omgeving,en het voedsel bevalt mij zeer goed.

Optimaal genieten!!!

P.s-jes:

* Nienke: De expeditie reis na ons heeft perfect weer gehad op Antarctica met een strak blauwe lucht!! Maar een helse Drake Passage!! Jammer dat we de Torres nu niet samen konden doen... het verdelen van de materialen was prettiger geweest denk ik!! Hoe is het om te acclimatiseren in Nederland?! Al een nieuwe job?!

* Jantine: Bereid de jongens maar vast voor op veel meer dieren filmpjes... ;)

* Rosemarie: Ik probeer in de voetsporen van Floortje te treden ;) Bedankt voor je lange mail en schattige foto's!! Ik ga deze snel replayen!!

* Hans Kapiteijn: Het is zeker de moeite waard om een verslag te schrijven!! Altijd leuk om later weer eens terug te lezen!! Wat vond de familie van het bijzondere avontuur?!

* Siem: Ik mis jou ook ;) !!

* Hans Kooijman: Ik ben blij dat je me met de pinguin vergelijk en niet met de walvis :P Als derde de play-offs in...er valt nog wat goed te maken van vorig jaar!!

* Mathilde: Wat leuk dat je me volgt!! Heel veel groetjes aan de fitness groep!!

* Theo: Ik kom een keertje op de thee ;) Ik ben zeer benieuwd hoe Brazilie is!! Hoor verscheidene verhalen hier!! Maar carnaval is een verhaal op zich...WOW!! Ik ben inderdaad zeer content dat ik eindelijk walvissen heb gezien!! Mijn plan nu is richting het noorden van Chili!! Ga je de play-offs volgen?!

* Willie: Hoe is het met je en zijn er nog big changes in het Gasthuis?!

Iedereen weer bedankt voor de leuke reacties en het volgen van mijn reisverslag!!
Broer konijn Jesper is op dit moment in Vietnam en doet er alles aan om zijn volgende opdracht te vervullen!!
Check www.jesperdevos.waarbenjij.nu

Liefs Mirjan