La Paz, Sucre, Potosi en Salar de Uyuni
Door: Mirjan
Blijf op de hoogte en volg Mirjan
06 Mei 2012 | Bolivia, Tupiza
Hola,
Hieronder mijn belevenissen in Bolivia!!
Bolivia en Paraguay zijn de enige twee landen in Zuid-Amerika die niet aan de oceaan aangrenzen. De oppervlakte van Bolivia is te vergelijken met Spanje en Frankrijk samen en heeft bijna 10 miljoen inwoners.
Het land gelegen in de westelijke hemisfeer bevat de records van het koudste, het warmste en het meeste wind gemeten aan deze zijde van de wereld. Bolivia is het armste land van het continent maar beschikt over de meeste natuurlijke grondstoffen.
De landschappen zijn zeer gevarieerd met in het noorden en oosten de jungle, in het centrum de altiplanos en in het zuidwesten de woestijn en zoutvlaktes.
Net als Peru kent Bolivia de rijke Inca-historie. Met name het Titikaka meer en het 'Eiland van de Zon' waar het geloof van de Inca's allemaal begon zijn belangrijke gedenkplaatsen.
Helaas zit ik vanwege een staking twee dagen vast in Puno (P) wat ik inmiddels op mijn duimpje ken. Bij het passeren van de grens naar Bolivia ben ik direct door gereisd naar La Paz om twee redenen... bij het passeren van de grens is de status van mijn darmstelsel verandert in de Bolivian belly en ik ben enigszins in a hurry om weer op tijd aan te komen in Buenos Aires...dus er moeten keuzes gemaakt worden.
La Paz is in vele opzichten adembenemend...iedere stap die ik zet in de op 3660 meter boven de zeespiegel gelegen miljoenenstad herinnert mij eraan dat mijn conditie de afgelopen vier maanden heeft moeten inboeten maar de metropool beschikt ook over wonderschone gebouwen en uitkijkpunten (breath taking!!).
Helaas was ik aan mijn lichamelijk welbevinden verplicht om in een straal van ongeveer 300 meter in de buurt van mijn favoriete urinoir in mijn hostel te verblijven...ik heb af en toe sprintjes moeten trekken de trappen op...pff
Gelukkig voel ik me inmiddels stukken beter en heb ik er wel van geleerd om beleefd mijn bord (half)leeg te eten in de jungle...
Naast herstellen en het bezichtigen van het grote plein, heb ik weinig uitgevoerd in La Paz.
Tijd om verder te reizen naar het zuiden, welteverstaan naar de prachtige hoofdstad Sucre wat ruim 12 uur bussen is. De temperatuur is een stuk aangenamer en ik heb weer de lust om lekker te genieten van het goedkope eten (diner +3 drankjes = 7 euro), de koloniale bouwstijl en de gastvrije/praatgrage mensen.
Met Koniginnenacht ben ik met de Duitse Judith en de Engelse Anna in het Hollandse restaurant Cafe Amsterdam wezen eten met de keuze op de menukaart uit hutspot, pannenkoeken en gehaktballen met pindasaus...dat laatste miste ik zo dus daar hebben we volop van genoten.
Werelds hoogst gelegen stad (4070 m); Potosi werd ontdekt in 1545 met het gevolg dat het zich ontpopte als een van de grootste en rijkste steden rond de 18e eeuw in Zuid-Amerika. Dit alles vanwege de grondstoffen (tin en zilver) die afkomstig zijn uit de mijnen van Cerro Rico.
Miljoenen slaven afkomstig uit Afrika werkte in erbarmelijke omstandigheden in mijnen en vaak met de dood opvolgend vanwege de giftige stoffen, ziektes of het instorten van het gangenstelsel.
In de middag arriveer ik in de stad welke is opgenomen in de lijst van UNESCO wereld erfgoed. Ik heb er lang over getwijfeld maar uiteindelijk toch besloten om een bezoek te gaan brengen aan de mijnen.
Samen met de vrouwelijk gids Evelien van wie haar ouders in de mijnen hebben gewerkt vertrek ik naar de markt. Hier word ik verzocht om een presentje voor de hardwerkende mijners te kopen...
Ik heb de keuze uit Coca blaadjes (wat ze de hele dag door kauwen om het hongergevoel te onderdrukken en extra energie aan te leveren), frisdrank, sigaretten, pure alcohol of dynamiet...
Ik heb voor dynamiet gekozen omdat ik dat nog nooit eerder iemand cadeau heb gedaan...Voor slechts 15 Bolivianos (2 euro) krijg ik mijn toekomstig explosief inclusief ontsteking en wat kunstmest (om wat kracht bij te zetten) mee in een plastic zakje.
In gepaste kleding vertrekken we vervolgens richting de mijn welke niet echt is ingericht op een 184 cm lange meid uit de Nederlanden... Ik moet mijn flexibiliteit tonen door me ongeveer dubbel te vouwen of op mijn knieën voort te bewegen in het claustrofobische gangenstelsel... Hiernaast is het een hele opgave om de slangen (elektriciteit of ventilatiesysteem) en de half ingestorte ondersteuningsbalken te ontwijken.
Om de werknemers te beschermen in 'de hel van de mijn' hebben ze een afgod genaamd Tio. Iedere vrijdag gaan de werklui naar dit ondergrondse zelfgemaakte beeld om offers in de vorm van Coca blaadjes, alcohol en sigaretten te brengen. Na hier naartoe te zijn getijgerd heb ik mijn grootste adrenaline/angst shot van mijn trip gekend...
Met de gedachte dat het dynamiet voor de werklui zou zijn vraagt de gids of ik het aan haar wil overhandigen met het citaat erbij dat we nu op de 'Osama (of Ali ;) oud Dames 1 WIK-chicks) Bin Laden school' zijn...
Ze maakt het pakketje open en creëert in een rap tempo een professionele bom... met open mond sta ik te kijken...vervolgens krijg ik het explosief in mijn handen gedrukt en ontsteekt ze de lont...
Om het hoekje sta ik met een maximale hartfrequentie en knikkende knieen te wachten op de ontploffing... de knal is enorm en ik doe het bijna in mijn broek van de schrik. Wat bizar...
Na drie uur gestunteld te hebben in het aardedonkere doolhof ben ik heel erg content bij het zien van de eerste verblindende zonnestralen. Een hele bijzondere ervaring maar nooit weer...
De omstandigheden worden door de Nederlandse Arbo-dienst never te nooit niet goed gekeurd... giftige stoffen zoals asbest zijn zeker geen uitzondering... de meeste werknemers werken al vanaf hun 15de in de mijn voor een schamele 100 bolivianos per dag (11 euro). De meeste zullen de 55 niet halen...
Tupiza is zes uur reizen vanaf Potosi. Het toeristische dorp is met name beroemd als vertrekplek voor tours richting de Salar de Uyuni. Ik heb een vierdaagse 4x4 jeep tour geboekt. Samen met het Franse stelletje Francois en Blondine en de Duitse Stefan vergezellen we onze gids Denis en kokkin Lucy.
Op de deuntjes van Britney Spears en de Backstreet Boys begeven we ons in het Boliviaanse Wilde Westen... omgeven door canyons, rotspartijen en gigantische cactussen verkassen we naar het 10 uur verder op gelegen San Antonio waar we de nacht door brengen.
Overdag hebben we aangename temperaturen rond de 20 graden maar 's nachts is het ijzig koud en ligt de temperatuur in het niet verwarmde hostel rond de -5 graden Celcius. Gelukkig heb ik het advies van de touragent aangenomen om een extra slaapzak naast de 4 dekens te huren...
De tweede dag bezoeken we prachtige gekleurde meren bewoond door flamingo's en omringd door vulkanisch gebergte. We hebben nog een kort oponthoud door een lekke band maar onze gids weet deze vakkundig te vervangen...
Rond de middag hebben we onze tenen laten ontdooien in een hotspring gelegen op de mooiste locatie welke ik in mijn reisbestaan heb mogen aanschouwen...wow
De opvolgende dagen hebben we vele typische altiplano dieren gespot zoals de lama, vicuna, struisvogels en nog meer flamingo's.
Hiernaast heb ik weer een persoonlijk record gevestigd... het hoogste punt waar ik ooit geweest ben met uitzondering van een vliegtuig of skydiven... 5070 meter boven zeeniveau... heel raar als je deze afstand met het horizontale vergelijk!!
Nabij het lelijkste dorp van Bolivia genaamd Uyuni ('de vuilnisbelt') zijn we naar de cementario de trenes gegaan...vergane glorie...de inmiddels verroeste stoomlocomotieven liggen er triest bij...sommige onderdelen zijn opgepimpt met graffiti of getransformeerd tot schommel of wipwap.
Het hoogtepunt van de trip hebben we bewaard tot de laatste dag. Om 5.00 AM worden we gewekt en vertrekken we richting de grootste zoutvlakte ter wereld welke een oppervlakte van 10.000km2 beslaat (vergelijkbaar met 1/3 van België) en uitstrekt richting de grens naar Chili.
Onder het genot van vers gebakken cake (de kokkin is een tovenares... met minimale equipment maakte ze de lekkerste (Boliviaanse) gerechten klaar!!) met Dulce de Leche en thee zien we de verwarming (zon) opkomen en beseffen we in wat voor een niemandsland we ons begeven...er is namelijk geen flora of fauna op de Salar.
Na het maken van hilarische gezichtsbedriegende foto's keren we via het zouthostel terug naar de kliko. Hier neem ik afscheid van mijn medereizigers en keer ik terug naar Tupiza om vervolgens een dag voor de volgende staking verder te reizen naar buurland Argentinië oftewel civilisation.
Bolivia is een prachtig en variërend land met vele gezichten. Ik heb er enigszins doorheen moeten haasten maar het was zeker de moeite waard voor een bezoek. Ik heb wat (toeristische) hoogtepunten over geslagen vanwege tijdgebrek, mijn buikklachten en de verlangens terug naar de beschaafde wereld...wellicht in de toekomst...
Ik wil niet alle Bolivianen en Peruvianen over een kam scheren maar ze hebben gebrekkige normen en waarden... urineren midden in de stad, uit de prullenbakken graaien, rochelende en stinkende mensen en het dumpen van je afval waar het je uitkomt is de normaalste zaak van de wereld.
Bij het schrijven van het laatste gedeelte van mijn verhaal zit de dame naast mij in de bus haar ingegroeide teennagel van haar voet, die beschikt over vier tenen en een Roquefort kaas walm vochtig te houden met spuug...kokhals...jak!!
Nog twee weken te gaan en dan hoop ik weer veilig voet op Nederlandse bodem te zetten...Ik heb nog heel wat highlights op de planning staan. Hopelijk kan ik ze realiseren maar daar over de volgende keer meer...
P.s.-jes;
Groot-Ammers: Hoe was de feestweek?! Heb ik nog iets gemist?!
Jessica: Goed bezig!! Het is al bijna zover!!
Ik denk dat veel foto's je bekend voor komen van Zuid-Amerika!! Tot over een week of 3 bij de ROPA-run!! Succes met trainen en doe iedereen de groeten met de vergadering!!
Kees v N; Leuk dat je me volgt en het is inderdaad een hele belevenis!! Als ik niet had toegezegd voor de ROPA-run was ik misschien nog wel langer gebleven...maar ik moet wat te wensen over laten;)!! Tot over 3 weken!!
Minke: Hoe is het met je rug?! Hopelijk verloopt het herstel volgens plan!! Dat je maar weer snel in de modder mag voetballen ;)!! We moeten nog steeds een keer die familie reunie plannen;)!!
Rosemarie: De capibara springt niet volgens mij...het is niet heel erg rap denk ik aan zijn postuur te zien;). Anaconda's heb ik gelukkig niet gezien...Tot snel ;) Ik ben erg benieuwd naar Syrah en Liva!!
Theo: Voor geen goud doe ik een anaconda om mijn nek...typ op youtube.com maar eens in anaconda eet man op...hihi
Siempie: Mis U 2!! Ik heb heel veel zin om te shoppen en leuke dingetjes te doen in NL zonder dat ik word gestoord door kinderen die me van alles willen aansmeren en pas na 10 minuten naast me hebben gezeten het door hebben dat ze echt niets aan me kunnen verdienen;)!!
Corrien: 2 uur op de floating islands was voor mij genoeg;)!!
Jespertie: Hoe slaapt je auto?! Veel plezier in Oz!! www.jesperdevos.waarbenjij.nu
Annemieke: Allereerst gefeliciteerd met het winnen van de beker!! whoehoe dat is de 4e keer?! De kinderen wisten heel lief voor de foto te poseren...;)
Besos Mirjan
Hieronder mijn belevenissen in Bolivia!!
Bolivia en Paraguay zijn de enige twee landen in Zuid-Amerika die niet aan de oceaan aangrenzen. De oppervlakte van Bolivia is te vergelijken met Spanje en Frankrijk samen en heeft bijna 10 miljoen inwoners.
Het land gelegen in de westelijke hemisfeer bevat de records van het koudste, het warmste en het meeste wind gemeten aan deze zijde van de wereld. Bolivia is het armste land van het continent maar beschikt over de meeste natuurlijke grondstoffen.
De landschappen zijn zeer gevarieerd met in het noorden en oosten de jungle, in het centrum de altiplanos en in het zuidwesten de woestijn en zoutvlaktes.
Net als Peru kent Bolivia de rijke Inca-historie. Met name het Titikaka meer en het 'Eiland van de Zon' waar het geloof van de Inca's allemaal begon zijn belangrijke gedenkplaatsen.
Helaas zit ik vanwege een staking twee dagen vast in Puno (P) wat ik inmiddels op mijn duimpje ken. Bij het passeren van de grens naar Bolivia ben ik direct door gereisd naar La Paz om twee redenen... bij het passeren van de grens is de status van mijn darmstelsel verandert in de Bolivian belly en ik ben enigszins in a hurry om weer op tijd aan te komen in Buenos Aires...dus er moeten keuzes gemaakt worden.
La Paz is in vele opzichten adembenemend...iedere stap die ik zet in de op 3660 meter boven de zeespiegel gelegen miljoenenstad herinnert mij eraan dat mijn conditie de afgelopen vier maanden heeft moeten inboeten maar de metropool beschikt ook over wonderschone gebouwen en uitkijkpunten (breath taking!!).
Helaas was ik aan mijn lichamelijk welbevinden verplicht om in een straal van ongeveer 300 meter in de buurt van mijn favoriete urinoir in mijn hostel te verblijven...ik heb af en toe sprintjes moeten trekken de trappen op...pff
Gelukkig voel ik me inmiddels stukken beter en heb ik er wel van geleerd om beleefd mijn bord (half)leeg te eten in de jungle...
Naast herstellen en het bezichtigen van het grote plein, heb ik weinig uitgevoerd in La Paz.
Tijd om verder te reizen naar het zuiden, welteverstaan naar de prachtige hoofdstad Sucre wat ruim 12 uur bussen is. De temperatuur is een stuk aangenamer en ik heb weer de lust om lekker te genieten van het goedkope eten (diner +3 drankjes = 7 euro), de koloniale bouwstijl en de gastvrije/praatgrage mensen.
Met Koniginnenacht ben ik met de Duitse Judith en de Engelse Anna in het Hollandse restaurant Cafe Amsterdam wezen eten met de keuze op de menukaart uit hutspot, pannenkoeken en gehaktballen met pindasaus...dat laatste miste ik zo dus daar hebben we volop van genoten.
Werelds hoogst gelegen stad (4070 m); Potosi werd ontdekt in 1545 met het gevolg dat het zich ontpopte als een van de grootste en rijkste steden rond de 18e eeuw in Zuid-Amerika. Dit alles vanwege de grondstoffen (tin en zilver) die afkomstig zijn uit de mijnen van Cerro Rico.
Miljoenen slaven afkomstig uit Afrika werkte in erbarmelijke omstandigheden in mijnen en vaak met de dood opvolgend vanwege de giftige stoffen, ziektes of het instorten van het gangenstelsel.
In de middag arriveer ik in de stad welke is opgenomen in de lijst van UNESCO wereld erfgoed. Ik heb er lang over getwijfeld maar uiteindelijk toch besloten om een bezoek te gaan brengen aan de mijnen.
Samen met de vrouwelijk gids Evelien van wie haar ouders in de mijnen hebben gewerkt vertrek ik naar de markt. Hier word ik verzocht om een presentje voor de hardwerkende mijners te kopen...
Ik heb de keuze uit Coca blaadjes (wat ze de hele dag door kauwen om het hongergevoel te onderdrukken en extra energie aan te leveren), frisdrank, sigaretten, pure alcohol of dynamiet...
Ik heb voor dynamiet gekozen omdat ik dat nog nooit eerder iemand cadeau heb gedaan...Voor slechts 15 Bolivianos (2 euro) krijg ik mijn toekomstig explosief inclusief ontsteking en wat kunstmest (om wat kracht bij te zetten) mee in een plastic zakje.
In gepaste kleding vertrekken we vervolgens richting de mijn welke niet echt is ingericht op een 184 cm lange meid uit de Nederlanden... Ik moet mijn flexibiliteit tonen door me ongeveer dubbel te vouwen of op mijn knieën voort te bewegen in het claustrofobische gangenstelsel... Hiernaast is het een hele opgave om de slangen (elektriciteit of ventilatiesysteem) en de half ingestorte ondersteuningsbalken te ontwijken.
Om de werknemers te beschermen in 'de hel van de mijn' hebben ze een afgod genaamd Tio. Iedere vrijdag gaan de werklui naar dit ondergrondse zelfgemaakte beeld om offers in de vorm van Coca blaadjes, alcohol en sigaretten te brengen. Na hier naartoe te zijn getijgerd heb ik mijn grootste adrenaline/angst shot van mijn trip gekend...
Met de gedachte dat het dynamiet voor de werklui zou zijn vraagt de gids of ik het aan haar wil overhandigen met het citaat erbij dat we nu op de 'Osama (of Ali ;) oud Dames 1 WIK-chicks) Bin Laden school' zijn...
Ze maakt het pakketje open en creëert in een rap tempo een professionele bom... met open mond sta ik te kijken...vervolgens krijg ik het explosief in mijn handen gedrukt en ontsteekt ze de lont...
Om het hoekje sta ik met een maximale hartfrequentie en knikkende knieen te wachten op de ontploffing... de knal is enorm en ik doe het bijna in mijn broek van de schrik. Wat bizar...
Na drie uur gestunteld te hebben in het aardedonkere doolhof ben ik heel erg content bij het zien van de eerste verblindende zonnestralen. Een hele bijzondere ervaring maar nooit weer...
De omstandigheden worden door de Nederlandse Arbo-dienst never te nooit niet goed gekeurd... giftige stoffen zoals asbest zijn zeker geen uitzondering... de meeste werknemers werken al vanaf hun 15de in de mijn voor een schamele 100 bolivianos per dag (11 euro). De meeste zullen de 55 niet halen...
Tupiza is zes uur reizen vanaf Potosi. Het toeristische dorp is met name beroemd als vertrekplek voor tours richting de Salar de Uyuni. Ik heb een vierdaagse 4x4 jeep tour geboekt. Samen met het Franse stelletje Francois en Blondine en de Duitse Stefan vergezellen we onze gids Denis en kokkin Lucy.
Op de deuntjes van Britney Spears en de Backstreet Boys begeven we ons in het Boliviaanse Wilde Westen... omgeven door canyons, rotspartijen en gigantische cactussen verkassen we naar het 10 uur verder op gelegen San Antonio waar we de nacht door brengen.
Overdag hebben we aangename temperaturen rond de 20 graden maar 's nachts is het ijzig koud en ligt de temperatuur in het niet verwarmde hostel rond de -5 graden Celcius. Gelukkig heb ik het advies van de touragent aangenomen om een extra slaapzak naast de 4 dekens te huren...
De tweede dag bezoeken we prachtige gekleurde meren bewoond door flamingo's en omringd door vulkanisch gebergte. We hebben nog een kort oponthoud door een lekke band maar onze gids weet deze vakkundig te vervangen...
Rond de middag hebben we onze tenen laten ontdooien in een hotspring gelegen op de mooiste locatie welke ik in mijn reisbestaan heb mogen aanschouwen...wow
De opvolgende dagen hebben we vele typische altiplano dieren gespot zoals de lama, vicuna, struisvogels en nog meer flamingo's.
Hiernaast heb ik weer een persoonlijk record gevestigd... het hoogste punt waar ik ooit geweest ben met uitzondering van een vliegtuig of skydiven... 5070 meter boven zeeniveau... heel raar als je deze afstand met het horizontale vergelijk!!
Nabij het lelijkste dorp van Bolivia genaamd Uyuni ('de vuilnisbelt') zijn we naar de cementario de trenes gegaan...vergane glorie...de inmiddels verroeste stoomlocomotieven liggen er triest bij...sommige onderdelen zijn opgepimpt met graffiti of getransformeerd tot schommel of wipwap.
Het hoogtepunt van de trip hebben we bewaard tot de laatste dag. Om 5.00 AM worden we gewekt en vertrekken we richting de grootste zoutvlakte ter wereld welke een oppervlakte van 10.000km2 beslaat (vergelijkbaar met 1/3 van België) en uitstrekt richting de grens naar Chili.
Onder het genot van vers gebakken cake (de kokkin is een tovenares... met minimale equipment maakte ze de lekkerste (Boliviaanse) gerechten klaar!!) met Dulce de Leche en thee zien we de verwarming (zon) opkomen en beseffen we in wat voor een niemandsland we ons begeven...er is namelijk geen flora of fauna op de Salar.
Na het maken van hilarische gezichtsbedriegende foto's keren we via het zouthostel terug naar de kliko. Hier neem ik afscheid van mijn medereizigers en keer ik terug naar Tupiza om vervolgens een dag voor de volgende staking verder te reizen naar buurland Argentinië oftewel civilisation.
Bolivia is een prachtig en variërend land met vele gezichten. Ik heb er enigszins doorheen moeten haasten maar het was zeker de moeite waard voor een bezoek. Ik heb wat (toeristische) hoogtepunten over geslagen vanwege tijdgebrek, mijn buikklachten en de verlangens terug naar de beschaafde wereld...wellicht in de toekomst...
Ik wil niet alle Bolivianen en Peruvianen over een kam scheren maar ze hebben gebrekkige normen en waarden... urineren midden in de stad, uit de prullenbakken graaien, rochelende en stinkende mensen en het dumpen van je afval waar het je uitkomt is de normaalste zaak van de wereld.
Bij het schrijven van het laatste gedeelte van mijn verhaal zit de dame naast mij in de bus haar ingegroeide teennagel van haar voet, die beschikt over vier tenen en een Roquefort kaas walm vochtig te houden met spuug...kokhals...jak!!
Nog twee weken te gaan en dan hoop ik weer veilig voet op Nederlandse bodem te zetten...Ik heb nog heel wat highlights op de planning staan. Hopelijk kan ik ze realiseren maar daar over de volgende keer meer...
P.s.-jes;
Groot-Ammers: Hoe was de feestweek?! Heb ik nog iets gemist?!
Jessica: Goed bezig!! Het is al bijna zover!!
Ik denk dat veel foto's je bekend voor komen van Zuid-Amerika!! Tot over een week of 3 bij de ROPA-run!! Succes met trainen en doe iedereen de groeten met de vergadering!!
Kees v N; Leuk dat je me volgt en het is inderdaad een hele belevenis!! Als ik niet had toegezegd voor de ROPA-run was ik misschien nog wel langer gebleven...maar ik moet wat te wensen over laten;)!! Tot over 3 weken!!
Minke: Hoe is het met je rug?! Hopelijk verloopt het herstel volgens plan!! Dat je maar weer snel in de modder mag voetballen ;)!! We moeten nog steeds een keer die familie reunie plannen;)!!
Rosemarie: De capibara springt niet volgens mij...het is niet heel erg rap denk ik aan zijn postuur te zien;). Anaconda's heb ik gelukkig niet gezien...Tot snel ;) Ik ben erg benieuwd naar Syrah en Liva!!
Theo: Voor geen goud doe ik een anaconda om mijn nek...typ op youtube.com maar eens in anaconda eet man op...hihi
Siempie: Mis U 2!! Ik heb heel veel zin om te shoppen en leuke dingetjes te doen in NL zonder dat ik word gestoord door kinderen die me van alles willen aansmeren en pas na 10 minuten naast me hebben gezeten het door hebben dat ze echt niets aan me kunnen verdienen;)!!
Corrien: 2 uur op de floating islands was voor mij genoeg;)!!
Jespertie: Hoe slaapt je auto?! Veel plezier in Oz!! www.jesperdevos.waarbenjij.nu
Annemieke: Allereerst gefeliciteerd met het winnen van de beker!! whoehoe dat is de 4e keer?! De kinderen wisten heel lief voor de foto te poseren...;)
Besos Mirjan
-
07 Mei 2012 - 06:52
Renée:
Mir, super verhaal weer. En die foto's zijn echt gaaf. Na zoveel oefening kan je wel prof fotograaf worden!
Geniet van de laatste twee weken in Zuid Amerika! En tot snel!
(Jammer dat je net niet mee kan naar Groningen met de chics, maar we sturen je nog wel een foto op de whattsapp!)
Tot snel! X -
07 Mei 2012 - 07:50
Nelly:
Hoi Mirjan,
Al weer een hoop geschiedenis verzameld van Zuid Amerika.
Prachtige foto's. Over twee weken dan weer die heerlijke Hollandse pot van je moeder, wat zul je genieten. Nog fijne weken gewenst en een goede terugreis.
Groetjes -
07 Mei 2012 - 08:19
Minke Breukink:
Wat een heerlijk verhaal weer en mooie foto's!
Met mijn rug lijkt het heel goed te gaan. Ik mag/moet al veel uit bed en ben ook al druk bezig bij de fysio. Over twee weken moet ik terug voor controle, en daarna mag ik in principe alle dagelijkse dingen weer oppakken. Tot die tijd heb ik dus alle tijd om jouw laatste reisverhalen mee te beleven!
Die familiereunie was onmogelijk met al die reislustige familieleden, maar moet er binnenkort maar eens van komen?!
Geniet van de laatste twee weken! X -
07 Mei 2012 - 10:24
Anne Marieke:
Mir, super gaaf die foto's!!! Die mijnwerker vond hetvolgens mij ook nog steeds spannend die explosie;)!!
Tot voer een week of 2!!
Xx -
07 Mei 2012 - 11:18
Theo:
Hoi Mirjan,
Bolivia is ook een prachtig land zie ik wel; mijn lijstje met nog te bezoeken landen in Zuid-Amerika wordt zo wel erg lang, haha. De gids in Brazilie had ons vooraf een foto laten zien van dat voorval...arme visser. Veel plezier nog in Salta en omgeving (denk je nog aan die paardrijder op het stadsplein), BA en de watervallen van Iguazu! Groetjes -
07 Mei 2012 - 17:57
Bram:
Het wordt inderdaad hoog tijd om weer eens de handen uit de mouwen te steken! Om aan de slag te gaan, bedoel ik. -
07 Mei 2012 - 18:19
Cor:
Wow! Wat een foto's weer en dus ook de avonturen! Geniet er nog maar even van voor je terug bent! Feestweek was weer erg leuk hoor! Vooral 't feessie op Koninginnedag: Danny Panadero, zoek maar is op internet, haha.
See you soon!!! xus. -
07 Mei 2012 - 18:37
Bram:
Mooi, zeker, maar wanneer gaan we nou weer eens gewoon doen, werken bedoel ik?
Ik heb nog een heup, weet je. -
07 Mei 2012 - 19:01
Cora:
Wat een mooie, hilarische foto`s! -
07 Mei 2012 - 22:21
Bas:
Whahahahahahahaha, wat een geweldige foto's zeg...
En ook echt perfect aansluitend enige krampjes aan over gehouden ;-)..
Heb jij wel eens Coca blaadjes of pure alcohol aan iemand gegeven? Boefje. Even alle gekheid op een stokje. Het lijkt me dood en dood eng om in een grot vlakbij een doe het zelf gemaakte bom te staan. Ik zou al lang een prachtig aquarelletje in mijn broekske hebben.
Deze jongen heeft nog een weekje vakantie en gaat dan eindelijk drie jaar na dato zijn laatste album van zijn reisje, in vergelijking met die van jouw, afmaken. Althans dat hoop ik.
Aan het weer zal het niet echt liggen want het is hier nog steeds grijs af en toe een beetje blauw maar lang niet echt mooi mei weer.. Niet klagen maar dragen. haha.
Lieve Mir geniet geniet geniet geniet geniet geniet geniet en ga zo maar door.
Nog maar een kleine twee weken en je zit zeer snel bij mij aan de eetkamertafel gewoon een gehakballetje met pindasaus met als voorgerechtje chips, cola en nootjes! En nee Annemarieke dan mag jij niet komen want het is nog steeds jouw beurt om te koken.
Liefs en een kus. Travel safe and enjoy every second! -
07 Mei 2012 - 22:25
Bas:
Trut... schrok me helemaal kapot www.youtube.com, anaconda eat man -
08 Mei 2012 - 06:48
Louise:
Wat een gave foto's!!! En een mooi verhaal! Geniet nog even van de laatste dagen en tot snel! Xx -
08 Mei 2012 - 08:39
Siem:
Mirr wat een verhalen weer! En wauw ik denk dat de meeste alleen maar kunnen dromen van zulke mooie ervaringen en uitzichten. Zin in een kroel van jou, just 2 weeks:-) xxx -
11 Mei 2012 - 14:27
Theo:
PS: Heey Mir,
als je dan toch op het stadsplein van Salta bent, kun je mij dan in je volgende verslag ook de geschiedkundige achtergrond vertellen van het feit waarom dat restaurant op de hoek Van Gogh heet....? -
15 Mei 2012 - 08:11
Rosemarie:
He Mir,
nog even en dan ben je er weer!!! Heerlijk!!! Maar: geen mooie, bijzondere verhalen meer, geen fantastische foto's (geweldig, die hobbits pletten, duiken, auto aanduwen - wat een gave pics!!) en geen uitkijken meer naar nog meer avonturen. Gelukkig wel: live bijkletsen, jij onze meiden zien (Syrah is nu zo groot dat je haar makkelijk op schoot kan hebben hoor!). Voor nu: nog even genieten en dan: goede reis naar huis!!
Dikke kus en tot snel,
liefs, Rosemarie -
18 Mei 2012 - 21:02
Teus & Co.:
Hoi Miran.
Lang geleden dat jij iets van ons gehoord heb, het is wel eens druk in mei.
Weer bedankt voor de prachtige kaart.
Nog even vol houden he.
Volgende week hopen wij je weer gezond en bruin gebrand terug te zien.
Tot ziens in het rustige en buiten gewoon schoon en prachtige Achterland,/
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
