Carratera Austral

Buenos Diaz amigo's en amiga's,

Vanuit Ushuaia heb ik een nieuw persoonlijk record gevestigd; langste busreis ooit, 37 uur achtereenvolgend. Aangekomen in mijn voorafgaand geplande bestemming Los Antiguos (A) heb ik mezelf snel bedacht om toch de grensovergang (voor de derde maal vandaag) naar Chili te passeren.

Ik tref namelijk Moerbeke-achtige taferelen aan in het dorp waar het kersenfestival in volle gang is. En ik maar denken dat hier alleen fruittelers en boeren voor warm zouden lopen. De weide omgeving is erop af gekomen en heeft een legale reden gevonden om helemaal los te gaan. Bij onze Belgische zuiderburen zou ik daar normaal gesproken geen probleem van maken maar na deze busreis heb ik er weinig behoefte aan.

Na een rondje te hebben gemaakt op zoek naar de niet gevonden tourist information heb ik derecha omkeer gemaakt naar de bus terminal. Vervolgens de minibus van Freddy geboekt welke op Zuid-Amerikaanse tijd (te laat) aan komt en allemaal illegale Chilenen zonder ticket in zijn bus toe laat. Na enig gedoe krijg ik samen met mijn Israelische mede mochillas de locals uit de bus en kunnen we met een lichte vertraging van 1,5 uur beginnen aan het douane ritueel.

Aangekomen in Chili Chico ben ik de eerste de beste locatie waar ze bedden verhuren ingestapt en begonnen aan mijn korte nacht. Mijn doortocht begint om 6.30 uur de next morning met de veerpont naar Puerto Ibanez. Aangezien dit een van de weinige mogelijkheden is om het geisoleerde dorp te verlaten (of weer met Freddy zijn minibus) heb ik de voorkeur gegeven aan dit alternatief.

Ik haak in op de beroemde highway 'Carretera General Augusto Pinochet' aka wannabee Route 66 waar de tijd lijkt stil te staan. De snelweg welke van Puerto Montt naar Villa O'Higgins reikt, gaat gestrekt over een lengte van 1240 kilometer en verbindt 100.000 inwoners van het ruige Patagonie met de bewoonde wereld. De slagader welke een begaanbare noord - zuid route creeert is pas sinds de jaren '70 berijdbaar.

Geleid tussen woeste rotspartijen, regenwoud, besneeuwde bergtoppen, watervallen en azuur blauwe meren arriveer ik in Coyhaique. Vanaf hier ga ik van dorp naar dorp hoppen richting het noorden.

Het openbaar vervoer is dramatisch in dit gedeelte Chili, waarschijnlijk door haar 'in the middle of no where' locatie... Ik ga met de bus naar Puerto Cisnes een klein dorpje aan het Puyuguapi Kanaal. Hier ontmoet ik Mireille, zij werkt als opticien in deze provincie. Vanwege de beperkte vervoersmiddelen van de inwoners reist zij rond om de brillen af te leveren bij de klant.

De volgende morgen gaan we samen op weg naar Puyuguapi; aangezien er geen directe bus gaat naar dit plaatsje wat bekend staat om haar thermen, krijgen we het advies van de buschauffeur om halverwege uit te stappen en daar te wachten, waar de bus naar onze bestemming zal kruisen.

Zo gezegd zo gedaan... Daar staan we dan om 7.00 uur 's ochtends, op een verlaten Carratera Austral. Samen hebben we overlegd en bediscussieerd hoe lang het zou kunnen gaan duren voordat het OV ons oppikt...; conclusie: als er een mogelijkheid is om te liften grijpen we deze aan.

Half verkleumd, met de moed in de schoenen en knorrende maagjes is het moment eindelijk daar!!

Mijn lift ontgroening!!! Wat Annemarieke en ik niet lukte op de rotonde van Groot-Ammers leidt voor de 40-jarige moeder van drie kinderen en mij na drie uur eindelijk tot een succes. Met de hete adem in de nek van andere hitch-hickers verkassen we beide in een aparte vrachtauto richting onze bestemming.

(Het voelt alsof er enige competitie strijd heerst tussen de lifters...dit doet me regelmatig denken aan Peking Express!! Is er een vrijwilliger om mee te doen aan de volgende episode...?!)

Met de Chileense Helmut Lotti op de achtergrond manoeuvreert mijn ervaren driver ons met simpel gemak over de modder met grind gemixte 'dirthroad' langs haarspeldbochten en diepe ravijnen.

Het liedje; 'zandweggetje, zandweggetje, kiezelstenen, kiezelstenen, grote keien, grote keien, GAT IN DE WEG'!! Heeft hier zijn oorsprong.

Tijdens de 'roadtrip' vindt er weinig conversatie plaats door de gebrekkige communicatie middelen. Met open mond en ingehouden adem zit ik naar buiten te kijken en mis ik het gehele dorp waar ik met Mireille heb afgesproken; sindsdien ben ik haar kwijt. Na zes uur rijden hebben we 100 km afgelegd en komen we aan in La Junta waar ik mijn gastvrije amigo gedag zeg.

Mijn zoektocht naar een hostel is snel beantwoord, bij de enthousiaste Tante Lety wordt ik met open armen ontvangen. Ik krijg een kamer voor mezelf toe gewezen in het oudbollige Hospedaye wat me doet denken aan de GTST-set bij Mr. Harmsen. Als ik rechtop in de badkuip ga staan stoot ik mijn hoofd tegen het plafond en ik moet minimaal 20 cm zakken wanneer ik mijn suite wil intreden. (Peet: ik kreeg een flash-back van ons in de Alexandria sporthal...ik toen nog de kleinste wel rechtop onder de douche...maar jij zat ongeveer op je hurken...LOL en vervolgens was je je 5 gulden ook nog kwijt...!!)

Het is een prachtige locatie maar naast wandelen valt er niet veel te beleven. Ik ben de enige gringa in het dorp waardoor ik besluit om het avontuur weer op de weg te gaan zoeken.

Zonder Spaanstalige compagnon aan mijn zijde verkas ik richting een tactische liftlocatie. Binnen een uur heb ik het voor elkaar... Wederom een vrachtwagenchauffeur... Na nog geen 5 minuten in de truck worden de complimenten over blond haar, blauwe ogen en lange meiden naar de rechterzijde van de cabine geslingerd. Waar ben ik aan begonnen....:O Uiteindelijk hebben we gezellig in het gebroken Engels/Spaans over koetjes en kalfjes, voetbal, politiek en onze huwelijken gepraat ...(no worries paps en mams; ik ben niet echt getrouwd...;) )

Op de kruising waar ik de wagen wil verlaten houdt hij nog een pleidooi om toch mee te gaan naar zijn eindbestemming. Na nogmaals een 'muchos gracias', sta ik op het volgende verlaten kruispunt.

Samen met twee hombres zijn we na 20 minuten voorzien van de volgende pick-up. Deze rit brengt ons tot halverwege onze destination. Alles is beter dan lopen (met mijn grote rugzak 17 kg, kleine backpack 10 kg en mijn voedseltas 7 kg;)), de temperatuur is inmiddels opgelopen naar 30 graden.

Lang hoef ik niet te wachten.... samen met de Chileense Ricardo hebben we de volgende lift binnen twee minuten in the pocket welke ons rechtstreeks naar Futaleufu brengt.

Aangrenzend aan de Chileense /Argentijnse boarder is het dorp gelegen langs de gelijknamige rivier. Deze staat in de top 3 van beste white water raft spots in de wereld samen met de White Nile (Uganda) en een rivier in Colorado (USA).

Een kwartier lopen vanaf mijn drop-off locatie vind ik mijn slaapplaats voor de komende dagen. Ik ben de eerste gast in het vandaag geopende hostel en ik word uitgenodigd door de Noord-Amerikaanse gastheer voor het feest inclusief 'asado' (BBQ) van vanavond.

Na een duik in de turquoise rivier wend ik me terug naar mijn tijdelijk home en schuif ik aan op een van de boomstammen bij het kampvuur. Vers geslacht vlees (lam en varken) wordt bereid door de lokals, op Germaanse wijze eten we de buiken vol en genieten we van de overvolle sterrenhemel pal boven ons. LA RAGGA (zoals Ricco zou zeggen) oftewel een heerlijke avond.

Het National Park van Futaleufu ligt ongeveer zeven kilometer buiten het dorp. Aangezien het woord openbaar vervoer hier ook niet wordt gebruikt maken we wederom dankbaar misbruik van de gastvrije en vriendelijke 'Futa' bewoners welke om de haverklap stoppen. Geweldig, ik wist niet dat het zo makkelijk is.

In het reservaat worden we herinnert aan de prachtige omgeving. Met het geruis van de wilde rivier op de achtergrond werken we de nodige kilometers af langs mooie views. Vanwege de temperatuur en de belabberde bewegwijzering zijn we het na 4 uur zat en keren we terug naar de bewoonde wereld om aan het water lekker te relaxen.

Nadat mijn eerste raft ervaring twee jaar geleden in Thailand is uitgelopen op een totale deceptie. Ben ik aan deze omgeving verplicht om het nogmaals te proberen. Door mijn host en tevens raftguide Nath word ik geadviseerd om een tour te boeken bij Patagonia Elements. Deze organisatie beschikt over veel ervaring en lokale gidsen welke de omgeving op hun dedo kennen.

Met zes zo goed als onervaren peddelaars afkomstig uit Mexico, Brazilië de USA and me vertrekken we naar de rivier. Gewapend met een wetsuite, waterschoentjes, zwemvest, helm en een peddel stappen we in de boot voor de veiligheidsinstructies.

De adrenaline giert aardig door mijn lijf, met name wanneer de gids verteld dat het kan voorkomen dat we kapseizen en dat dit over het algemeen niet als prettig wordt ervaren... Na het ondertekenen van het 'eigen risico' formulier en alle termen zowel in het Spaans als in het Engels te hebben doorgenomen beginnen we aan de acht kilometer lange afdaling welke bestaat uit 12 versnellingen varierend in de categorieen III t/m V(I is een lichte versnelling & VI is een waterval welke door niemand eerder is bedwongen).

Bij de eerste rapids waren we allen nog wat weifelachtig waarom we hier de nodige pesos voor hebben neergeteld...maar na een aantal flinke golven te hebben overleefd wordt er regelmatig gehiieeaaahhhd. Super kick!! Tussendoor even aan wal gestapt om van een vijf meter hoge rots af te springen en onze route downhill wederom vervolgd.

Onze ervaren en sympathieke begeleider Christian welke het roer in handen heeft brengt ons allen veilig in de boot tot aan de een na laatste versnelling genaamd Alfombra Magica...

Hier krijgen we de gelegenheid om de afdaling te maken zonder vaartuig...dit hoeft hij niet te vertalen naar het Engels... samen met drie mannelijke mede passagiers laten we ons in het Center Parcs look-a-like water glijden en gieren we het uit van de spanning...AWESOME!!

Dit is de leukste en mooiste activiteit welke ik tot dusver heb gedaan. Hetgeen wat de gids beaamt is dat de beste rivier niet alleen wordt bepaald door het water maar zeker ook door de omgeving en omstandigheden.

Sowieso staat dit gedeelte van de Carratera Austral in mijn top-10 van regio's waar ik in mijn prille reiscarriere ben geweest!!

Mijn laatste liftavontuur van deze reis... het wordt afgeraden door de lokale bewoners om verder gebruik te maken van deze enigszins risicovolle manier van reizen, zeker als mujeres alleen!!

Aan de rand van het dorp zit ik in de schaduw te wachten; wanneer je als lifter ziet dat er meerdere mensen meedoen aan deze sport is het een ongeschreven regel dat je voorbij loopt en verderop gaat staan...

Er trippelt een klein Mexicaans mannetje genaamd Sergio bepakt en bezakt langs...na een minuut komt hij terug lopen en vraagt of hij mijn metgezel mag zijn... in eerste instantie denk ik waarom niet en samen wachten we op de eerste pick-up en doden we de tijd met straatvoetbal

2 uur later:
Sergio is ondertussen zijn voedsel bevoorrading aan het aanvullen in de lokale supermerkado... ik zie in de verte de Gendarmeria mijn kant op rijden....ik denk waarom niet... omhoog die duim en lief lachen. Zowaar deze over het algemeen stug en autoritair bekend staande eenheid stopt en ik word uitgenodigd in de dienstwagen... in de verte komt mijn compagnon aangesneld en samen worden we gedropt bij de grens na het schieten van de nodige fotootjes...LOL

Hier is het een makkie, na de stempels te hebben verzameld spreken we iedere persoon aan welke in de richting van Argentinië reist. Mijn eerste poging pakt goed uit; een stel uit het nabijgelegen Esquel (30 km verderop) neemt ons mee...

Onderweg nuttigen we het traditionele drankje maté, ditmaal met suiker waardoor het beter drinkbaar wordt.

In Esquel worden we eruit gezet en lopen we in etappes naar een benzine station aan de rand van de stad.

Na 5 uur lang pogingen te wagen en mensen aan te spreken passeert wederom het Argentijnse koppel welke richting de pampas rijdt om daar hun auto af te stoffen in de rivier, van het nog steeds rond circulerende as van de vulkaanuitbarsting twee jaar geleden. Wij zijn iets te over enthousiast en zonder na te denken stappen we in de auto. 23 km verder is de carwash en staan wij in Niemandsland in het steppelandschap.

Mijn inmiddels parasiterende lift Mexicaan begint me aardig de neus uit te hangen door zijn passieve houding... Languit langs de weg zonder enige move te maken laat hij de ene na de andere auto passeren.

Ondertussen heb ik me mentaal en fysiek al voorbereid op een hele lange, koude en vervellende nacht in de open lucht.

De zon laat haar laatste stralen schijnen, ik probeer de warmte te absorberen, de frisse wind neemt toe... MAAR (van achter een heuvel verschijnt zijn lachende gezicht, voor mijn gevoel lijkt alles langzamer te gaan...Guus Meeuwis.;):P) in de verte hoor ik het geronk van een flinke vrachtwagen aankomen, nog eenmaal zet ik alles op alles met smeekgebaren, stop tekens en mijn rechter duim om hem af te laten snellen... Zo'n 200 meter verder op wordt de 24-meter lange truck van de Chileense vrachtwagen chauffeur Ivan tot stilstand gebracht... (En ik ren op hem af, hij komt mij tegemoet...)

Ik denk dat ik Usain Bolt eruit zou rennen op dit gedeelte van Route 40. Binnen een mum van tijd sta ik voor zijn deur met een brede glimlach en de tranen in mijn ogen en beantwoord hij met een positieve duim dat we de rest van de 150 kilometer naar El Bolson niet met de benenwagen hoeven... wat een opluchting!!

Midden in de nacht aangekomen in het hippie dorp hebben we met z'n drieen een all-you-can-eat restaurant geplunderd. Vervolgens met een voldaan gevoel op zoek gegaan naar een hostel.

Ik heb definitief besloten om het liften even te laten voor wat het is de rest van mijn trip. Ik heb zeker geen spijt van deze goedkope manier van reizen; het heeft leuke ervaringen met zich mee gebracht en het geeft een flinke kick wanneer je opgepikt wordt!!

Uiteindelijk heb ik 489 kilometer gelift met 13 verschillende voertuigen zowel in Chili als in Argentinië.

Het is ongetwijfeld niet de snelste manier van reizen maar het brengt zeker wat meer uitdaging en avontuur met zich mee dan het openbaar vervoer. Dat was even precies wat ik nodig had.

Voor zover weer even mijn verhalen van de afgelopen tijd...

Geen idee vanaf welke lokatie ik jullie de volgende keer te woord sta... some where blown by the wind;)!!

Lieve groetjes wederom vanuit een prachtig Chili!!

Mam en Piet; van harte gefeliciteerd met jullie 120ste verjaardag!! Hopelijk hebben jullie een hele leuke dag ondanks dat Jesper en ik er niet bij zijn!! Daarom neem even een kijkje op je mail en volg de link!!

Lfs Mirjan